Oktober

Het is de lezer misschien opgevallen dat de verhalen een laag jubelgehalte hebben. Kom je als toerist of ben je nog lekker jong en net van de opleiding af, dan zul je dit land heel anders beleven. Echter van gewone toeristen en jonge avontuurlijke dokters zijn er al genoeg weblogs en facebookpagina’s. Deze weblog is bedoeld om een andere onbelichte kant te laten zien, misschien minder stralend maar naar ik hoop wel informatief en prikkelend. 

Na 4 maanden begin ik me wat meer op mijn gemak te voelen met de taal.  Het verstaan blijft toch wel lastig vanwege het zware accent en de snelle manier van praten van sommige Kiwi's maar het komt er bij mij gelukkig nu wat vloeiender uit. Het “leven uit de koffer” de afgelopen maanden valt ook erg mee, hobby’s en liefhebberijen waar je spulletjes voor nodig hebt, kunnen best een jaar in de pauzestand.  Er is tenslotte genoeg andere nieuwe dagelijkse input om het brein af te leiden.  Links rijden gaat ook geheel automatisch, missend huisraad is aangevuld middels de kringloopwinkel, een fiets is geleend en we kijken elke avond het landelijke journaal en maken een praatje met een Kiwi als de vuilniszak aan de weg wordt gezet. Ofwel we beginnen al te assimileren. De dagen worden hier langer en de temperaturen hoger dus de open haard kan uitblijven en in het weekend kan de korte broek al aan en een aardbeving heeft zich ook niet voorgedaan ofwel het leven als Dutch Kiwi gaat de goede kant op.

Grappig detail in de tekening, is de kamer van de manager welke direct achter de balie is gepositioneerd waarbij een raam een doorkijk geeft om over de balie heen de wachtkamer in te kijken en alles dus in de gaten te houden.

Kaikoura

Vanaf de rotsen van Kaikoura aan de WestKust kun je in de verte de walvissen zien opduiken. Helaas zie je deze kolossen niet op de foto’s van een mobiele telefoon. Daarnaast zijn er door een aardbeving in 2016  hier voor de kust hele rotspartijen twee meter uit de grond omhoog geduwd en daar liggen tegenwoordig de zeehonden lekker op te zonnebaden.

Het leven in de huisartsenpraktijk kent veel positieve punten: niemand is druk of gestrest, geen ego’s, iedereen wil helpen, er wordt niet gemopperd, behalve je spreekuurcontacten wordt er verder niets anders van je verwacht (daar is Jo voor)  en is er om half vier niets meer te doen dan kun je gewoon naar huis, de eerste patiënt komt morgen pas weer om 0.900 uur.  

Toch zijn er op de achtergrond wel wat problemen want door de vele waarnemers in de praktijk is 10% van de patiënten de laatste jaren opgestapt en is de praktijk nu weer open gegaan voor nieuwe patiënten. Dit  leidt soms tot opmerkelijke patiënten. Zo zat mijn collega gisteren met een patiënte die in de laatste maand 5 keer op de eerste hulp was geweest met buikpijn en al een CT-scan had gehad. Zij had officieel een andere eigen huisarts in Blenheim maar die had de eerste 10 dagen geen tijd voor haar, dus belde ze ons, vervolgens werd ze ingeschreven en gelukkig zag mijn collega er een uitdaging in.  “Shoppen” is hier geen probleem. Ik zie in de agenda en op de gang  mensen de ene week bij de ene en de andere week bij de andere dokter zitten met hetzelfde probleem. Het lijkt bijna onmogelijk om een vaste koers uit te zetten met mensen. Ik had een patiënt met een prostaatcarcinoom de bijpassende anitihormonale pillen en daarbij horende bijwerkingen. Hij is, nadat ik en zijn uroloog hem hadden verteld dat de spierzwakte helaas een bijwerking is van deze pillen, middels twee bezoeken bij collega's in het pand nog bij een orthopeed , een neuroloog en een palliatief arts en een radiotherapeut geweest om zijn probleem aan te kaarten.  Uiteindelijk komt hij, als dit alles niks heeft opgeleverd weer doodleuk bij mij op het spreekuur. Patiënten schieten als ongeleide projectielen door de praktijk. Gisteren had ik nog een huishoudelijke hulp die door haar rug gegaan was. Ze wilde een maand de ziektewet in. Geef ik haar 2 weken, dan zit deze patiënte volgende week bij mijn collega en krijgt wel een maand vrij. Het komt er defacto op neer dat in het hele "ziektewetgebeuren", wij opschrijven wat de patiënt zelf voorstelt en dit wordt dan door WINZ vrijwel altijd geaccepteerd. Bijsturen blijkt vaak een illusie. Er zitten ook legio mensen op basis van een "depressie" in de ziektewet. Ik heb hier verschillende kerels van 25 jaar op het spreekuur gehad tezamen met hun moeder, waarbij de enige vraag aan de dokter was, de ziektewetuitkering weer met de benodigde termijn van 3 maanden te verlengen. Want de depressie die reeds 6 jaar duurt was nog niet over, maar wat wil je dan ook als je geen werk en relatie hebt,  je geen eigen huis kunt kopen en dus  gedwongen bij moeder thuis moet wonen. Het tegenover gestelde zie je bij jong vrouwen. Deze zijn ook "depressief" en moeten ook een briefje maar alleenstaande  moeder van 26 jaar met drie kinderen uit diverse relaties in een door de gemeente betaald huis is hier vrij doorsnee. Misschien zou de overheid deze twee groepen hier verplicht eens bij elkaar moeten zetten.      (hieronder Blenheim by air)

Keuringen

In Nederland doet een huisarts alleen rijbewijskeuringen. Verder houdt een huisarts zich bewust afzijdig van alles waar een briefje voor nodig is.

In NZ keurt de huisarts echter alles en iedereen en is er ook voor iedereen en alles een briefje nodig,

Wat voorbeelden:

• Peuter met een vies oogje, moet eerst een briefje van de dokter voordat hij weer naar de “Kindy” mag.
• Patiënt reed ‘s nachts om 3 uur naar huis i.v.m. 14-uurige werkdag, werd aangehouden door politie want reed over de zijlijn en moet nu van zijn werkgever eerst naar de huisarts voor een briefje of hij wel “fit to work” is. (Er zijn hier overigens mensen met een 6 daagse of zelfs 7 daagse werkweek)
• Patiënte met fibromyalgie wil een briefje om niet in de rechtbankjury te hoeven plaatsnemen.
• Verloskundige, 2 weken voor haar afstuderen, heeft een briefje nodig met vermelding dat er geen medische bezwaren zijn om haar vak uit te voeren.
• Matroos, heeft briefje nodig met daarop de bevestiging dat hij fysiek capabel is om aan dek te staan.
• Meisje met keelpijn, heeft ziekte briefje voor school nodig: “ kunt u overmorgen er ook nog bij doen ?, dan kan ik naar de verjaardag van Oma “
• Vliegticket geboekt, maar ik kreeg de dag ervoor diarree, ben niet gegaan. “Kunt u een briefje schrijven” ?
• Werknemer van mosselverwerker heeft snijwond aan vinger, mag hij nu wel mossels inpakken of zitten daar risico's aan?
• 2 maanden geleden forse kneuzing opgelopen bij motorcross, mag ik nu weer motorcrossen?. “Kunt u dat even op een briefje zetten” ?

De meeste briefjes worden gewoon klakkeloos uitgeschreven op basis van boerenverstand. Dat de accordering  van de dokter schijnbaar nodig is voor heel veel gewone dingen, zit hier in de cultuur en heeft heel weinig met geneeskunde te maken, maar dit is een Nederlandse conclusie.

Soms wordt de soep wel heter gegeten. Zo kwam Jo de manager langs want er was een nieuwe klacht over mij binnengekomen en men wilde ook de rekening niet betalen. Het volgende was voorgevallen.

Een 55 jarige blinde en dove man uit een verpleeghuis werd in een rolstoel de spreekkamer in gereden. Zijn begeleidster haalde 4 vellen uit haar tas en gaf deze aan mij. Op deze vellen stond een lijst met punten zoals je deze ziet bij levensverzekeringskeuringen. Er stonden de gewone standaard dingen op zoals hart en longen maar ook lichamelijk onderzoek van ogen en oren, mond, anus, scrotum, prostaat en verder alle andere organen (bij vrouwen ook nog borsten en baarmoeder!). Het was nu blijkbaar de bedoeling dat ik een uitgebreid lichamelijk onderzoek ging doen bij deze man in het kader van de jaarlijkse gehandicaptenkeuring.

Echter, voor mij zat een voor mij onbekende dove en blinde man in een voorovergebogen foetushouding in een rolstoel. Ik vroeg aan de begeleidster of er problemen waren met hoesten, huid, gedrag, voeding en wat andere standaard zaken. Die waren er niet.  Ik onderzocht zijn bloeddruk en luisterde naar zijn hart . Vervolgens een mooie krul door alle andere subcategorieën en de jaarlijkse stempel erop.   

Niet dus, de manager van het gehandicaptenhuis was verontwaardigd dat de patiënt niet grondig was onderzocht. Dat een blinde en dove man in foetushouding er misschien niet op zat te wachten dat iemand in zijn buik ging zitten te drukken en porren (als dit al mogelijk was) en nog wat meer onverwacht gefriemel aan zijn lijf zou krijgen wat hij als bedreigend en onaangenaam zou kunnen ervaren, was blijkbaar een gedachte die anderen niet hadden.

Als ik het aan de manager en collega’s uitleg en hen vraag, wat er zou moeten gebeuren als ik dan wel een gezwel in zijn buik zou voelen en of hij vervolgens geopereerd moet worden in een voor hem vreemd en bedreigend ziekenhuis met alle bijhorende ontregelingen en angsten, wordt het even stil.  Ziekte is er hier om opgespoord te worden en behandeld met pillen. (De rekening is nooit betaald, de man komt volgend jaar terug bij een andere G.P.)

Westport & Karamea

Dit stadje ligt aan de westelijke kust en blijkt een hoofdstraat te hebben met wat fotogenieke huizen waaronder een huis van twee verdiepingen met slechts 1 raam op de eerste verdieping. In het nabij  gelegen Karamea en omgeving wat tramping gedaan. Er liggen hier diverse door de rivier uitgesleten grotten met stalagmieten tussen de bijzondere oerbossen met daarin overdadige varens en heel veel mos.

Ongediertebestrijding Kiwi Style

In de natuurparken van NZ zitten jammer genoeg  verwilderde katten maar ook ratten en Possums.