Januari 2020
2020 is hier zeer rustig en bijna onopgemerkt begonnen. Staande op het balkon uitkijkend over Blenheim zag ik, nadat de klok het nieuwe jaar had ingeluid, geen vuurwerk en ook geen mensen op straat. In een verderop gelegen dorp was wel wat vuurwerk georganiseerd (met alcoholverbod) maar de jaarwisseling in NZ is geen aanleiding voor speciale gerechten of familiebijeenkomsten en ook de televisie houdt het bij de reguliere programma’s. Dit “niets bijzonders” was me ook al opgevallen met de Kerst. In de winkels zag je toen wel een klein kartonnen hertje of kerstboompje en had het personeel een muts op. Hier en daar was er sporadisch een bescheiden knipperend lichtsnoer in de tuin maar verder waren er weinig versieringen die aangaven dat het een bijzondere tijd was. Europa en Amerika zijn hierbij vergeleken “hysterisch”. Restaurants zijn met Kerst en Oud & Nieuw dan ook dicht. Überhaupt zijn er wel wat verschillen met de Europese horeca. Om te beginnen sluiten de meeste restaurants om 22.00. Opvallend is ook dat 9 van de 10 restaurants, van de simpele tot de exclusieve, geleid worden door immigranten, ook de bediening is vaak immigrant of werkstudent. In de duurdere restaurants zijn de ambiance en bediening helaas amateuristisch en is het eten simpel en is "de tent" ook op zaterdag maar zelden vol. Ook hier geldt de “doe maar gewoon” mentaliteit en de “doorsnee” Kiwi gaat ook zelden uit eten. Die vangt zijn liever eigen vis of schiet zijn eigen hert en gooit dat zaterdags op de BBQ.
Ik heb een tijdje in een eetgroep gezeten met enkele mensen van de praktijk. De avond begint dan vaak met een “knibble” en wat kaas. Vervolgens maakt iemand het hoofdgerecht hetgeen vaak vlees betreft (met een traditioneel aangebakken randje) en men serveert er groentes en zoete aardappel bij. Als laatste gang worden meerdere zelfgemaakte soorten gebak gegeten. Iedereen neemt een gerecht voor zijn rekening en neemt ook een fles wijn mee (het zogenaamde BYO; bring your own). Ook in de restaurants mag je vaak je eigen fles wijn meenemen hetgeen overigens niet veel gebeurt. Overigens drinkt hier men hier in de Sauvignon Blanc Regio bij elke gang rode wijn, bij voorkeur Pinot Noir. Tijdens het eten valt op, dat er weinig etiquette is. Je begint gewoon als je eten krijgt, smakken geen probleem, loopt gewoon halverwege weg om te gaan bellen of om naar huis te gaan en grappig genoeg is een tweede keer opscheppen er vaak niet bij (terwijl er wel over is) dus direct volladen dat bord!
Eind januari kwam Corine voor twee weken over naar NZ om samen nog een rondreis op o.a. het Noordereiland te gaan maken. Helaas moesten de jongens i.v.m. studieverplichtingen thuis blijven. Eerst gingen we met de veerboot vanuit Picton naar het Noordereiland. Toen we morgens om 6.00 AM aan de kade stonden bleek dat ik een ticket voor 6.00 PM had gekocht maar gelukkig konden we met de boot van 8.00 AM ook nog mee. Dit was geen enkel probleem en vaak merk je ook met het omboeken van tickets of het aanpassen van dingen dat men erg flexibel is in dit land en graag iets met je oplost. (The Marlborough Sounds vanaf de ferry)
Eerste bestemming was Napier. Een stadje dat bijzonder is omdat hier zoveel geveltjes en huizen uit de jaren 30 bewaard zijn gebleven en dat door de Art Deco bouwstijl ook erg Amerikaans aandoet.
Daarna naar de stad Roturua gereden hetgeen op de vulkanische breuklijn ligt en daardoor modderpoelen, geisers en zwavelmeertjes heeft. Er zijn meerdere parken waar je leuke en bijzondere wandelingen kunt maken.
De volgende dag naar ”Hobbiton”. Dit is een landgoed waar een deel van de "Lord of the Rings" filmset bewaard is gebleven en wat de kleine NZ-versie van het sprookjesbos van de Efteling is geworden. In groepjes met 95% Aziaten loop je langs de verschillende huisjes van de Hobbit’s.
Daarna even bijkomen op Fiji , dat op drie uurtjes vliegen van Auckland ligt. We hadden een mooi strand met rif met veel kleurige visjes voor de deur en hebben een paar keer gesnorkeld waarbij het de lokale truc is om de oranje Nemo-visjes te lokken met een stuk kippenvel hetgeen verkrijgbaar was bij de keuken van het Resort.
Daarna naar Melbourne gevlogen en de Great Ocean Drive gedaan. Dit is een dikke 200 km lange kustweg waarbij er onderweg allerlei bijzondere kleurrijke rotsformaties in zee zijn te bewonderen. Gelukkig in de schemering nog net op tijd een kangoeroe ontweken en ook nog koala’s gespot, dus dat kan weer van de Bucketlist. In Australië merk je wel dat daar alles net een maatje professioneler gaat dan in NZ. Er zijn veel parallellen met het verschil tussen Nederland en België.
Na de dagjes Australië terug naar NZ gevlogen en naar het surfdorpje Raglan gereden en daar ook bijliggende waterval bezocht (Bridal Fails). De dag erna bij Waitomo nog wat gewandeld door nauwe kloven en groten de volgende dag daarop via New Plymonth waar de Mont Taranaki ligt, weer terug naar Wellington gereden. Daar vertrok spijtig genoeg voor Corine de vlucht naar Europa weer. Bij thuiskomst in April zullen er wel 20 bomen ter C02-compensatie extra in de tuin staan maar het was de moeite waard.
