De laatste handelingen

Eind april, de laatste werkweek, door vakantie van M. ook nog eens dubbele praktijk en dus 5000 patienten. "On top of that", in de laatste week ook nog een twijfelende “euthanasant” die toch drie dagen voor vertrek er weer vanaf ziet. De uitnodigingen voor de afscheidsreceptie zijn verstuurd, de computers opgeschoond, de persoonlijke spullen in dozen ingepakt en opgehaald. Als de laatste post en lopende zaken zijn afgehandeld op vrijdag 28 april trek ik de deur met een raar gevoel achter me dicht.  In het daarop volgend weekend op zondagavond om 23.57 uur nog een mail van collega M (de partij welke de praktijk overneemt) dat er volgens hen nog iets door ons "geregeld" moest worden en dat men nu niet de overnamesom gaat betalen, welke men 3 minuten later, officieel schuldig is.  Als wederom na tussenkomst van de accountant van M, die de stukken gelukkig wel goed had gelezen de zaak is recht gezet, wordt de overnamesom enige dagen te laat maar alsnog betaald.  Dat dit soort grappen, een terugkerende gewoonte waren geworden en dat over al deze incidenten weer een aparte weblog  is te maken zullen we de lezer besparen. Dat daarom de overnamesom deels bestond uit “smartengeld” voor mijn P.T.S.S. was slechts een schrale troost . Het verhaal met M. was nu hopelijk klaar.

Toch wel jammer om de vele jaren  met patiënten en assistentes (en overig personeel) welke verder zeer goed en plezierig waren verlopen, zo te moeten afsluiten. Op verzoek  kwam er dan toch ook een afscheidsreceptie. Die bestond uit drie uur non stop handjes schudden . Fijn om te merken, dat de relatie met een huisarts door een grote groep patiënten hier in Nederland nog wordt gewaardeerd. Ook  inspirerend om te mogen constateren dat veel patiënten er de laatste 17 jaar uiteindelijk toch goed doorheen zijn gekomen ondanks dat wat zij, met jou in de coulissen, hebben mee- en doorgemaakt. Tikje hilarisch was de gedachte bij enige patiënten, dat ik voor Artsen zonder Grenzen ging werken omdat er iets dergelijks op de afscheidskaart stond. Meest gehoorde uitspraak was dan ook ; “U moet uw droom maar uitvoeren”.  Dat er geen droom achter zat maar een vlucht uit de werkelijkheid van een Brabantse huisartsenmaatschap, wist vrijwel geen enkele patiënt. 

De rest van de maand lekker in de tuin gewerkt en de zolder helemaal uitgemest en alles wat we niet meer gingen gebruiken, klaar gezet voor de jaarlijkse markt of het grof vuil.  Zelfs mijn grootste troetelkind; een collectie van 600 “Twelve Inches” weggedaan.  Als ik dan toch moest loslaten dan ook maar doorpakken.

Verder wel een rare tijd, om dingen te doen in en rondom het huis waar je later niet van gaat genieten en daarnaast de confrontatie met de klusjes welke al die jaren zijn vooruit geschoven. Alles moet echter netjes en goed achtergelaten worden voor de thuisblijvers. Die krijgen het uiteindelijk toch ook wel voor hun kiezen de komende maanden en dat ze  de hond wat vaker moeten uitlaten is daar maar 1 dingetje.